again and again

Poczułam, że moja druga połówka ma stanowczo dość moich głupich pomysłów, kiedy wracając z kolacji zapytałam jak zechce nazwać swoje dzieci. Zaproponował coś normalnego, a ja ignorując jego racjonalne prośby zgodziłam się sama na swoje propozycje.

- Cyprian i Longin. A córki? - powiedziałam głośno zadowolona ze swojego wyboru.

- Regina, oszalałaś? - zapytał z przerażeniem.

- O matko. Czego się po mnie spodziewasz? Kasi i Basi czy Tomeczka i Mariuszka?!?

- No tak, ale nie Longina?!? Cyprian od biedy ujdzie. Skąd w ogóle ten Cyprian Ci się wziął.

- Od Norwida.

- A innych poetów nie znasz?

- Znam.

- To jakiś inny.

- Baczyński!

- Może być Krzysztof Kamil.

- Krzysztof, imienia Kamil nie lubię.

- Czemu ty mi każesz wybierać dwa imiona, tak w ogóle?

- Bo ja czuję, że to będą bliźniaki.

- Akceptuję, nie rozumiem. To drugi może...Dominik? - zaskoczył mnie to prośbą, ale nie powiem że to nie było pozytywne.

- Dobrze. A córki

- Proponuję Dominikę?

- NIE, Dominika nie...ani Oliwia, ani Wiktoria. Nie lubię. Na Hannę czy Krystynę też nie przystanę.

- Stefania?

- Stefa i Fretka. Za dużo kreskówek, Mój miły.

- Dobij mnie.

- Gajana i Amelia.

- Żadna Amelia...widzę za dużo zielonego i łyżkę.

- I krasnala ogrodowego!
- Dokładnie tak - Maciek nie był zachwycony - Ja nie lubię tego filmu.

- Ja lubię, ale szału nie ma.

- Może Mojra? To znaczy przeznaczenie. A jeśli będzie jak mamusia to będzie zachwycona takim imieniem.

- Zaskakujesz mnie Macieju.

- Do usług moja Pani. - ukłonił mi się.

Weszliśmy do domu. Przywitał nas Ozyrys z miną mordercy.

- Sprawdziłaś się na te kocie pasożyty?

- Mam przeciwciała. Nasze kociątko zostaje. -  pogłaskałam puchate uszy kota i poszłam dosypać mu do miski. Mojemu kotu nie brak zajęć czy towarzystwa, nie bywa jakoś szczególnie zazdrosny. Wystarczy, że ma co jeść i pić a dźwignie najgorszą rzeczywistość.

- Maciek? - zawołałam - A może byśmy jeszcze coś dzisiaj zrobili...

Maciek wkroczył do kuchni w piżamie.

- Coś mówiłaś? - spytał

- Masz magiczną moc.

- Jaką?

- Jesteś anty-supermanem. Po prostu niesamowite jak szybko przebierasz się w piżamę.

- Kwestia wprawy - uśmiechnął się - zrobię herbatki.

- Dla mnie Rooibos ten z miodem i wanilią.

Nawet nie zdążyłam porządnie się przebrać w swój nocny strój, kiedy zadzwonił Mikołaj.

- CZEGO O TEJ PORZE! - mój wewnętrzny socjopata poczuł, że czas pokazać uzębienie.

- Komisariat - powiedział.

- Co z komisariatem?

- Jest mój.

- Kupiłeś go?

- Zostałem szefem szefów na Warszawę. Najmłodszym.

- To się zacznie.

- Wiem.

- Nie możesz się doczekać?

- Jesteś śpiąca?

- Nie bardzo.

- A Maciek?

- Chętnie by Cię udusił.

- To będę za dwadzieścia minut. 

- Wiesz, która jest godzina?

- Za siedem dziesiąta, a co? Zegarek Ci się popsuł.

- Nie. Jestem w ciąży.

- A mnie od jutra będą szantażować i na mnie wymuszać. Daj mi tę noc.

- ...tę jedną noc... - zanuciłam z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Wbijaj, bierz Magdę.

- Ona tam zaśnie.

- A to mało razy spała w moim towarzystwie, a ja w jej?

- Nie wiem. A potem? 

- A potem wy w sali na dole będziecie spać, a ja wrócę na górę.

- A Maciek? - dopytał po raz kolejny.

- Chętnie by Cię udusił.

- Dobrze, że mam broń.

- On ma coś znacznie groźniejszego.

- Co takiego?

- Wkurwioną mnie. Czekam. 

Mojemu ukochanemu się to nie spodoba.

- Maciek....! - wrzasnęłam.

- Słyszałem. - wszedł i podał mi herbatkę - reszty się domyślam. Rób jak chcesz. Ja idę spać. Pojutrze audycja, będziesz jutro po południu ze mną ustalać co robimy, bo naczelny nas zabije.

- Już pojutrze?

- No już, a co?

- To znaczy, że piasek w klepsydrze się skończył i czas na piątą podpowiedź.

- Nie wyglądasz na zachwyconą.

- A Ciebie cieszyłby trup.

- Nie, ale Ciebie z reguły wprawiał w stan bliski euforii.

Zabrzmiało to jakbym była nekrofilem. A ja po prostu uważałam, że to jest pewne pole na którym też miałabym wiele do powiedzenia. Ale nie morduję ludzi, bo to jest karalne. I chyba tylko dlatego.

- Będzie za dwadzieścia minut.

- Z przyjemnością urwałbym mu coś.

- Zacznij od tego czego nie używa - zachichotałam.

- Głupio by bez głowy wyglądał - skwitował Mój Pan i Władca - Poczekam z Tobą aż przyjedzie. 

„Mój ty waleczny, mroczny mścicielu w pidżamie ze Spongebo’bem i żółtym szlafroku frotte…"